Goldilocks

Na 10 uur in de houten achtbaan te hebben gezeten, stapten we over op een speedboat. Weet je hoe fijn die wind in je haar is na zoveel uur in een junglebus? Wij nu wel! Vanuit de speedboat stapten we op een steiger aan het strand (Long Beach) van Kecil. Backpacks weer op en lopen maar, op zoek naar onze slaapplaats. We merkten al snel wat voor een relaxte sfeer er op het eiland hing: overal zaten groepjes mensen te chillen, we werden van alle kanten aangesproken en hulp werd spontaan aangeboden. Hier zouden we wel gaan genieten!

Helaas kwamen er wat dreigende zwarte wolken aan de lucht, die niet alleen bij dreigen bleven. Gelukkig waren we op het moment dat het losbarstte net in een lekker restaurant, Bubu. Daar hebben we een pastaatje gegeten (een keertje geen rijst!) en gewacht tot de bui weer over was. De onweersbui was nogal heftig, een paar keer knalde de stroom eruit en door dit noodweer hebben we tijdens ons verblijf op de Perhentians maar beperkt wifi gehad. Niet dat we het gemist hebben hoor, we vermaakten ons opperbest!

Het eerste verblijf was vreselijk. Geen licht in de badkamer, overal vieze beesten, een smerig bed en ontzettend overpriced. Hier wilden we niet nog een nacht blijven! De volgende ochtend zijn we dan ook met de rugzakjes het strand over gewandeld om een nieuwe slaapplek te zoeken. Bij het eerste hotel/hostel heb ik minstens 10 minuten staan wachten. De man achter de bali hielp alleen Aziaten en liet mij met m'n Westerse uiterlijk rustig staan. Ach, fijn. Ik had de tijd. Toen er geen Chinees, Thai of Maleisier meer over was, mocht ik mijn vraag stellen. Of er misschien een plekje voor twee was? "No. Next!!" Na nog twee keer te horen hebben gekregen dat de herberg helaas vol was, vonden we een plekje aan het strand. Yesss!

Dinsdag meldden we ons om 10 uur 's morgens bij Turtle Bay Divers. Na uitvoerige instructies van onze duikinstructeur Roy (een kleine Maleisische surfdude met een vollere haardos dan Cher & ik bij elkaar) gingen de pakken aan en konden we de zee in! We maakten een prachtige duik en hebben ontzettend veel dieren gezien. We bleven de Nemo's het leukst vinden, die zaten steeds in een bepaald soort plant.
Na een uur in de diepte kwamen we weer boven water. Je verwacht het niet zozeer op een bounty eiland, maar het regende. En hard ook! We hebben de rest van de dag lekker op overdekte terrasjes doorgebracht.
Tegen de avond klaarde het weer op alsof er niets aan de hand was geweest. De avonden op Kecil zijn onwijs gezellig. Overal kleine kampvuurtjes op het strand, overal groepjes mensen waar je rustig kunt aansluiten. Dit hebben we dan ook gedaan. Backpackers die langer op reis zijn en wat geld wilden verdienen zorgden voor vermaak met een soort vuurshow.

Sharkpoint, turltepoint en coral bay zijn punten die we met duiken niet konden bereiken. De snorkels maar aan en gaan, dus! We hebben welgeteld 1 schildpad en geen enkele haai gezien, wel prachtige koraalriffen en veel tropische vissen. Wederom waanzinnig!

Vanuit Kecil zijn we naar Borneo gereisd. In de speedboot ontmoetten we Judith, een Nederlandse reiziger die ons vroeg om de taxi naar het vliegveld te delen. Scheelt kosten en is gezellig, dus dat hebben we gedaan! Samen met Judith dronken we koffie en aten we broodjes op het vliegveld. Alsof ze het nooit eerder hadden gezien waren de jongens van de broodjeskraam erg onder de indruk van mijn gele manen. Dat uitte een van de mannen door met een zonnebril op z'n neus op me af te wandelen en een briefje naar me toe te schuiven met daarop z'n instagram en whatsapp. Nee pap, geen zorgen, ik kom niet met een Maleisisch mannetje thuis. Ik heb vriendelijk geknikt en verder gedaan of ik er niet zoveel van snapte. Nog een voordeel van de goldilocks.

We vlogen van Kota Bharu naar Kuching. In Kuching konden we eindelijk weer lekker douchen (op de Perhentians is ook het douchewater zout, dus blijf je continu een beetje plakken). Wat heerlijk om weer echt schoon te zijn! We zijn gaan eten bij een lekker restaurantje. Voor de Aziatische begrippen ontzettend duur, maar uiteindelijk betaalden we slechts 15 euro met z'n tweetjes. Lekker, die prijzen!
De volgende ochtend vroeg uit de veren, we reden met de taxi naar Bako National Park. Daar hebben we twee tochtjes gemaakt. Tijdens de tochten hebben we niet zo veel dieren gezien, vooral kleine insecten en (pas op Manon!) slangen. Toen we bijna weer bij the Headquarters waren, ging er iets mis en ging ik keihard door m'n enkel. Ik tuimelde wat meters naar beneden en was even bang dat ik in het ravijn zou belandden. Geen goed idee zo in de jungle... Gelukkig viel het mee en hield ik er slechts een pijnlijke en dikke enkel aan over (waar het inmiddels alweer stukken beter mee gaat!). Toen ik bij het hoofdgebouw aan kwam strompelen, Cheryl was vooruit gelopen om ervoor te zorgen dat we de laatste boot niet zouden missen, zag ik nog een neusaap en een tapir. Ik mocht dan tijdelijk invalide zijn, foto's maken ging best.

Gisteren hebben we aapjes gekeken in - het zal je niet verbazen - de jungle. Het was een orang-oetan rehabilitatiecentrum wat we bezochtten, een plek waar de apen verzorgd worden als ze ziek zijn en te eten krijgen, maar wel in de vrije natuur leven. Er werd ons in de taxi verteld dat we wel heel veel geluk moesten hebben wilden we er eentje spotten, ze laten zich lang niet altijd zien. Toen we aankwamen bleken we dan ook geluk te hebben, de vrouwtjes en baby's zaten net bananen en kokosnoten weg te proppen. Later hebben we ook nog twee mannetjes gezien, wat een enorme beesten zijn dat. Ze kwamen ontzettend dichtbij, wat natuurlijk weer mooie plaatjes opleverde.

Vandaag bezoeken we een tempel, gaan we lekker eten en blijven we vooral in Kuching. Morgen vliegen we naar Singapore.

Later meer!

X
Cheryl & Anouk